دررفتگی آرنج زمانی اتفاق می‌افتد که استخوان‌های سازنده‌ی مفصل آرنج از جای خود خارج می‌شوند. معمولا این اتفاق زمانی می‌افتد که فرد با دست باز زمین می‌خورد. در بین افراد بزرگسال، در رفتگی آرنج، دومین نوع شایع در رفتگی مفصل، بعد از شانه می‌باشد و شایع‌ترین نوع در رفتگی در کودکان هم می‌باشد.

خردسالان ممکن است دررفتگی آرنج را تجربه کنند، به این صورت که گاهی کودک برای بلند شدن یا چرخیدن از ساعدهایش استفاده می‌کند.

اگر کودک دچار دررفتگی آرنج شد، باید به مرکز درمانی مراجعه شود. اگر آرنج در رفته، عروق خونی و اعصاب را سوراخ کند یا به آن‌ها فشار بیاورد، عوارض زیادی می‌تواند برای فرد اتفاق بیفتد.

در رفتگی آرنج می‌تواند معمولا بدون جراحی به جای خود باز می‌گردد. با وجود این، اگر آرنج دچار شکستگی هم شده باشد ممکن است عمل جراحی مورد نیاز باشد.

علائم و نشانه‌ها

علائم و نشانه‌های آرنج دررفته عبارتند از:

• درد شدید
• از محل خود خارج شدن مفصل آرنج به صورتی که قابل مشاهده باشد.

گاهی تنها بخشی از آرنج در رفته است. در رفتگی جزئی می‌تواند باعث کبودی و درد در محل کشیدگی و پارگی رباط‌ها شود.

علل شایع

در بزرگسالان، شایع‌ترین علت دررفتگی آرنج عبارتند از:

• افتادن

افتادن با دست باز می‌تواند استخوان بالای بازو را که درون مفصل آرنج قرار گرفته است را از جای خود خارج کند.

• تصادفات وسایل نقلیه

تصادفات اتومبیل یا موتورسیکلت یا دوچرخه می‌تواند باعث در رفتگی آرنج شود.

 افتادن شایع‌ترین علت در رفتگی آرنج در کودکان یا نوجوانان است.

در خردسالان، این آسیب زمانی اتفاق می‌افتد که به بازوی او فشار زیادی بر اثر کشیدن ناگهانی یا بغل کردن نادرست، وارد می‌شود.

عوامل تشدید کننده خطر

• سن

آرنج کودکان انعطاف‌پذیرتر از بزرگسالان است. در نتیجه راحت‌تر از جای خود خارج می‌شود.

• وراثت

برخی افراد با رباط‌های آرنجی به دنیا می‌آیند که شل‌تر از دیگران هستند.

• برخوردهای ورزشی

بسیاری از دررفتگی‌های آرنج مربوط به ورزش هستند. ورزش‌هایی که نیاز به تحمل وزن با بازو را دارند مثل ژیمناستیک، خطر دررفتگی آرنج را افزایش می‌دهند.

عوارض احتمالی

عوارض احتمالی دررفتگی آرنج عبارتند از:

• شکستگی

فشاری که آرنج را از محل خود خارج می‌کند، می‌تواند باعث شکستگی یکی از استخوان‌های آرنج هم شود.

• تحت فشار قرار گرفتن اعصاب

به ندرت، اعصابی که از آرنج عبور می‌کنند ممکن است بین استخوان‌های دررفته یا درون مفصل در زمان جا انداختن، تحت فشار قرار بگیرند. این اتفاق ممکن است باعث بی‌حسی دست و بازو شود.

• گیر افتادن رگ‌ها

به ندرت، عروق خونی که تغذیه کننده‌ی بازو و دست هستند ممکن است بین استخوان‌های دررفته یا در زمان جا انداختن مفصل، گیر بیفتند. عدم خون‌رسانی کافی می‌تواند باعث درد شدید و آسیب‌های دائمی به بافت بازو و دست شود.

• آرتروز

مفصل دررفته ممکن است در خطر بیش‌تری برای ابتلا به آرتروز در آینده قرار بگیرد.

تشخیص

پزشک به دقت مفصل آسیب دیده را معاینه و دست و بازو را از نظر حرارت و حواس (نشان دهنده‌ی فشار به رگ یا عصب) بررسی می‌کند. فرد احتمالا برای بررسی وضعیت شکستگی استخوان‌های سازنده‌ی مفصل به عکس برداری با اشعه‌ی ایکس هم نیاز خواهد داشت.

درمان

در برخی موارد در رفتگی به خودی خود ترمیم شده و مفصل دوباره به جای خودش برمی‌گردد. با وجود این، در اکثر موارد برای برگرداندن مفصل به جای مناسب خود، به یک پزشک ماهر نیاز است. به این فرایند، جا انداختن می‌گویند.

• دارو

پیش از جا انداختن ممکن است نیاز به مصرف داروهای مسکن باشد.

• درمان مکمل

بعد از اینکه استخوان‌های مفصل به جای خود بازگشتند، فرد نیاز دارد تا برای چند هفته از آتل یا آرنج بند استفاده کند. همچنین فیزیوتراپی هم می‌تواند به بهبود قدرت و دامنه‌ی حرکتی مفصل کمک کند.

• جراحی

فرد ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد، اگر:

• در رفتگی باعث شکستگی هم شده باشد.
• رباط پاره شده باشد و نیاز به اتصال مجدد داشته باشد.
• به اعصاب و عروق خونی آسیب رسیده و نیاز به ترمیم آن‌ها می‌باشد.