5 – 38590051 – 51
null

مدیریت بیماری

null

مراقبت از بیمار

null

ایمنی بیمار در بیمارستان

null

پیشگیری از عفونت

null

مصرف صحیح داروها

null

راهنمای بیمار و همراه

null

روش‌های تشخیصی

null

روش‌های درمانی

null

آشنایی با بیمارستان

ناخنک

شـرح بیـمـاری (ادامه مطلب…)مراقبت‌های حین بستری (ادامه مطلب…)مراقبت‌ در منزل (ادامه مطلب…)موارد مرتبط (ادامه مطلب…)

ناخنک، یک بافت گوشتی است که از سفیدی چشم (ملتحمه) تا روی قسمت سیاهی چشم (قرنیه) کشیده می‌شود و روی ملتحمه همانند یک نقطه یا برآمدگی زرد رنگ حاوی رگ‌های خونی قابل مشاهده است که اغلب حاصل ته‌نشین شدن چربی، پروتئین و کلیسم می‌باشد.

ناخنک معمولاً در گوشه چشم از سمت بینی ظاهر می‌شود و ممکن‌است یک یا هر دو چشم را درگیر کند. ممکن‌است کوچک باشد یا این‌که به مرور زمان به اندازه‌ای بزرگ شود که بخشی از قرنیه را پوشش دهد. وقتی این اتفاق بیفتد، می‌تواند بینایی را تحت‌تأثیر قرار دهد.

علائم و نشانه‌ها

بیماری ناخنک چشم همیشه با علائم ظاهر نخواهد شد. علامت اصلی آن وجود یک بافت سفید رنگ بدون درد حاوی رگ‌های خونی، در قسمت سفیدی چشم است که به سمت داخل یا خارج از لبه‌ی قرنیه قرار دارد.

علائم شایع دیگر عبارتند از:

  • قرمزی و تورم سفیدی چشم، که اغلب به علت رشد ناخنک می‌باشد.
  • یک نقطه زرد یا حالت برآمدگی بر روی سفیدی چشم
  • خشکی، خارش و سوزش چشم یا حسی شبیه به این‌که شن و ماسه درون چشم است.
  • تاری دید

علل شایع

علت دقیق این بیماری هنوز ناشناخته است. اما ممکن‌است دلایل زیر سبب ایجاد ناخنک شود:

  • خشکی چشم
  • قرارگرفتن در معرض باد
  • قرارگرفتن در معرض گرد و غبار
  • قرارگرفتن زیاد در معرض نور ماوراء بنفش (UV) خورشید

بنابراین ناخنک در افرادی که خیلی زیاد در معرض تابش نور خورشید و باد قرار دارند مانند افرادی که در خارج از منزل کار می‌کنند، بیشتر است. کشاورزان، ماهیگیران و افرادی که در نزدیکی استوا زندگی می‌کنند، اغلب بیشتر در معرض خطر ابتلا به ناخنک قرار دارند. احتمال ابتلای کودکان به ناخنک بسیار کم است.

عوارض احتمالی

  • التهاب مداوم چشم سبب می‌شود که ناخنک رشد کند و به قرنیه برسد.
  • ممکن‌است که بعد از عمل جراحی و برداشتن ناخنک، باز هم بیماری بازگردد.

تشخیص

تشخیص بیماری ناخنک چشم کار ساده‌ای است. پزشک چشم ممکن است براساس معاینه چشم با استفاده از لامپ مخصوص، این بیماری را تشخیص دهد. این لامپ به پزشک اجازه می‌دهد تا با کمک بزرگ‌نمایی و روشنایی روشن چشم را به خوبی معاینه کرده و هر گونه جسم خارجی در داخل آن را تشخیص دهد. اگر پزشک برای تشخیص دقیق‌تر نیاز به انجام آزمایشات اضافی داشته باشد، ممکن است از آزمایشات زیر استفاده کند:

  • آزمایش دقت بینایی: این آزمایش شامل خواندن حروف روی نمودار چشم می شود.
  • توپوگرافی قرنیه. این روش نقشه برداری پزشکی برای اندازه‌گیری تغییرات چشمی و میزان انحنای قرنیه فرد مبتلا است.

درمان

در بسیاری از موارد، لازم نیست که ناخنک درمان شود. با این حال، اگر وجود ناخنک درون چشم ناراحت‌کننده باشد یا بینایی را تحت تأثیر قرار داده باشد، ممکن‌است به درمان نیاز شود. عمل جراحی ناخنک بیشتر برای توقف رشد آن و به سبب زیبایی فیزیک چشم و دید بهتر انجام می‌شود.

روش‌های درمانی ناخنک عبارتند از:

  • استفاده از قطره‌های چشمی: استفاده از قطره‌ها باعث روان شدن چشم می‌شود و تحریک ناخنک ناشی از خشکی چشم را از بین می‌برد. قطره‌ها همچنین به خلاص شدن از احساس آزاردهنده‌ی این‌که چیزی درون چشم است، کمک می‌کنند. اگر ناخنک، باعث قرمزی و تورم درون چشم شود، پزشک ممکن‌است قطره چشم استروئیدی (کورتون) را تجویز کند. معمولاً قطره چشم می‌تواند هر گونه ناراحتی ناشی از ناخنک را کاهش دهد. همچنین در مواردی که جراحی مورد نیاز نیست یا توصیه نمی‌شود، استفاده از قطره چشمی بهترین گزینه است.
  • اگر ناخنک به اندازه‌ای بزرگ باشد که سبب ایجاد مشکل شود، چشم‌پزشک احتمالاً عمل جراحی را برای برداشتن آن توصیه می‌کند. هنگامی که ناخنک برداشته شود، جراح ممکن‌است یک تکه نازک از بافت طبیعی را در ناحیه آسیب دیده پیوند دهد. این روش باعث کاهش احتمال رشد دوباره ناخنک می‌شود.

بهترین راه برای جلوگیری از بازگشت دوباره این بیماری مراقبت از چشم در برابر نور خورشید ، گردوغبار و خشک شدن چشم است. افرادی که مستعد ناخنک هستند یا عمل جراحی انجام داده‌اند، بهتر است که تا حد امکان از انجام فعالیت‌هایی که در زیر نور آفتاب یا در معرض گرد و غبار است، اجتناب کنند.

فهرست