راه رفتن بر روی پنجه تقریباً در کودکانی که به تازگی راه رفتن را آموخته‌اند، رایج است. بیشتر کودکان در حال راه رفتن بر روی پنجه بزرگ می‌شوند. کودکانی که بعد از سال‌های نوپایی به راه رفتن بر روی پنجه ادامه می‌دهند، معمولاً از روی عادت این کار را انجام می‌دهند. تا زمانی که کودک به طور طبیعی رشد می‌کند، راه رفتن بر روی پنجه پا دلیلی برای نگرانی نیست.

راه رفتن بر روی پنجه گاهی اوقات نتیجه‌ی فلج مغزی، دیستروفی عضلانی یا دیگر بیماری‌های عمومی ‌اعصاب و ماهیچه می‌باشد. کودکانی که اوتیسم دارند همچنین ممکن‌است بر روی پنجه راه بروند، اما ممکن هم هست که این مشکل را نداشته باشند.

علائم و نشانه‌ها

بارزترین علامت این بیماری، راه رفتن کودک بر روی نوک پنجه پا است.

علل شایع

عموماً راه رفتن بر روی پنجه یک عادت است و در زمانی که کودک راه رفتن را می‌آموزد ایجاد می‌شود. در موارد کمی ‌راه رفتن بر روی پنجه ناشی از وضعیتی نهان است، از جمله:

• کوتاهی تاندون آشیل

در بعضی بچه‌ها تاندون یا زردپی آشیل بصورت مادرزادی کوتاه و سفت بوده و قابلیت انعطاف کمتری دارد.

• اسپاسم عضلات پشت ساق

اسپاسم عضلات پشت ساق بیشتر در بچه‌های مبتلا به فلج مغزی دیده می‌شود. بسیاری از این بچه‌ها مشکلاتی در حین زایمان داشته‌اند.

اسپاسم و سفتی عضلات ممکن است در دیگر نواحی بدن این کودکان هم باشد ولی معمولا در پا بیشتر خود را نشان می‌دهد. این اسپاسم عضلات ساق با بزرگتر شدن بچه ممکن است بیشتر شود.

• دیستروفی عضلانی

بچه های مبتلا به دیستروفی عضلانی در ابتدا خوب راه می‌روند ولی در سنین ۶-۳ سالگی شروع به راه رفتن روی پنجه می‌کنند.

• اوتیسم

عوامل تشدیدکننده خطر

راه رفتن بر روی پنجه از روی عادت گاهی اوقات در خانواده‌ها سابقه دارد.

عوارض احتمالی

راه رفتن مداوم بر روی پنجه ممکن‌است به خطر افتادن کودک را تشدید نماید. همچنین در صورتی که کودک متفاوت از دیگران جلوه کند، می‌تواند موجب شرمزدگی اجتماعی شود.

تشخیص

راه رفتن روی پنجه می‌تواند طی آزمایش فیزیکی مشاهده شود. در برخی موارد پزشک ممکن‌است گام برداشتن عمیق را تحلیل کند یا آزمایش‌های تخصصی برای کودک انجام شود. چنانچه پزشک به وجود وضعیتی مانند فلج مغزی یا اوتیسم مشکوک شود، ممکن‌است دستور آزمایش عصب شناسی، یا آزمایش تأخیر در رشد دهد.

درمان

چنانچه کودک از روی عادت بر روی پنجه راه می‌رود، به درمان احتیاجی نیست و غالباً به خودی خود از بین می‌رود. پزشک ممکن‌است به سادگی گام برداشتن کودک را طی جلسات منظم تحت نظر بگیرد. چنانچه یک وضعیت جسمانی موجب راه رفتن بر روی پنجه باشد، گزینه‌های درمانی عبارتند از:

• درمان فیزیکی: کشش آرام عضلات پا و مچ ممکن‌است به گام برداشتن صحیح کودک کمک کند.
• استخوان‌بند پا: گاهی اوقات استخوان‌بند می‌تواند به گام برداشتن طبیعی کمک نماید.
• گچ‌گیری: اگر درمان فیزیکی و استخوان‌بند کمکی نکرد، پزشک ممکن‌است گچ‌گیری را توصیه کند.

• جراحی: چنان‌چه درمان‌های محافظه‌کارانه جواب نداد، پزشک ممکن‌است برای بلندتر کردن عضلات یا تاندون‌های پشت ساق پا جراحی را پیشنهاد نماید.
  اگر راه رفتن روی پنجه مربوط به فلج مغزی، اوتیسم یا دیگر مشکلات باشد، درمان بر روی وضعیت‌های پنهانی انجام می‌شود.