فلج تارهای صوتی هنگامی رخ می‌دهد که کارکرد عصبی منتهی به حنجره دچار اختلال شود. نتیجه این امر، فلج شدن تارهای صوتی است. فلج تارهای صوتی بر توانایی گفتاری و حتی تنفس تاثیر می‌گذارد و این موضوع به دلیل آنست که تارهای صوتی که گاهی اوقات پرده‌های صوتی نیز نامیده می‌شوند، عملی بیش از تولید صدا انجام می‌دهند. این تارها همچنین با جلوگیری از ورود غذا، نوشیدنی و حتی بزاق دهان به مجاری تنفسی، از راه هوایی محافظت می‌کنند و از خفگی جلوگیری می‌کنند.

علائم و نشانه‌ها

تارهای صوتی، دو نوار انعطاف‌پذیر از بافت عضلانی هستند که در قسمت ورودی نای قرار دارند. هنگامی که شما صحبت می‌کنید، این دو نوار بهم نزدیک شده و جهت تولید صدا به ارتعاش در می‌آیند. در سایر اوقات، تارهای صوتی در حالت باز و شل قرار دارند؛ به طوری که می‌توانید نفس بکشید.

در اغلب موارد فلج تارهای صوتی، تنها یکی از تارها از کار می‌افتد. چنانچه هر دو تار از کار بیافتند، شرایط خطرناک است و با مشکلات صوتی و همچنین تنفسی و بلع مواجه خواهید شد.

علائم و نشانه‌های فلج تارهای صوتی عبارتند از:

• بی‌کیفیت شدن صدا
• خشن شدن صدا
• از دست دادن زیر و بمی صدا
• خفگی یا سرفه حین خوردن، آشامیدن یا قورت دادن بزاق
• نیاز به تنفس مکرر حین صحبت کردن
• عدم توانایی بلند صحبت کردن
• حالت تهوع
• سرفه‌های بیهوده
• صاف کردن مکرر گلو

علل شایع

در فلج تارهای صوتی، امواج عصبی حنجره مختل شده و در نتیجه، فلج تارهای صوتی اتفاق می‌افتد. در اغلب موارد، پزشکان علت این عارضه را نمی‌دانند. علل شناخته شده فلج تارهای صوتی عبارتند از:

• آسیب تارهای صوتی حین عمل جراحی. جراحی در نزدیکی گردن یا قسمت فوقانی قفسه سینه می‌تواند منجر به وارد آمدن آسیب به حنجره شود. جراحی‌هایی که خطر آسیب زیادی دارند شامل جراحی غدد تیروئید یا پاراتیروئید، مری، گردن و قفسه سینه می‌باشند.
• آسیب گردن یا قفسه سینه. ضربه گردن یا قفسه سینه می‌تواند به اعصاب حنجره آسیب وارد سازد.
• سکته مغزی. سکته مغزی، جریان خون در مغز را قطع می‌کند و منجربه وارد آمدن آسیب به بخشی از مغز می‌شود که مسئول ارسال پیام به حنجره است.
• تومورها. تومورها، چه سرطانی و چه غیر سرطانی، می‌توانند اطراف و یا داخل عضلات، غضروف‌ها یا اعصاب کنترل کننده عملکرد حنجره رشد کنند و منجر به فلج تارهای صوتی شوند.
• عفونت‌های ویروسی. برخی از عفونت‌های ویروسی مانند بیماری لایم، اپشتین بار و تبخال می‌توانند منجر به التهاب و آسیب مستقیم به اعصاب حنجره شوند.
• بیماری‌های عصبی. در صورت ابتلا به بیماری‌های عصبی خاص، مانند اسکلروز متعدد (ام اس) یا بیماری پارکینسون، ممکن است فرد به فلج تارهای صوتی نیز دچار شود.

عوارض احتمالی

مشکلات تنفسی ناشی از فلج تارهای صوتی ممکن است آنقدر خفیف باشد که تنها با یک خشونت صدا همراه است، یا آنقدر جدی باشد که جان فرد را به خطر بیاندازد.

از آنجاییکه فلج تارهای صوتی سبب کامل باز ماندن یا بسته شدن راه هوایی می‌گردد، پیامدهایی چون خفگی یا در واقع ورود مواد غذایی و مایعات به مجاری تنفسی وجود دارد. این امر منجر به بروز پنومونی (عفونت ریه) یا حتی خفگی می‌گردد و به مراقبت‌های فوری پزشکی نیاز دارد.

تشخیص

پزشک در خصوص علائم و شیوه زندگیتان سوالاتی خواهد پرسید، سپس به صدای شما گوش می‌دهد. برای ارزیابی بیشتر ممکن است به انجام اقدامات زیر لازم باشد:

• لارنگوسکوپی (بررسی حنجره): بررسی حنجره با کمک یک لوله که سر آن دوربین هست.
• الکترومیوگرافی حنجره: اندازه گیری جریان های الکتریکی در عضلات حنجره
• سی تی اسکن و آزمایش خون

درمان

درمان فلج تارهای صوتی بسته به علت، شدت و زمان شروع علائم متفاوت است. درمان ممکن است شامل صوت درمانی، تزریق بالک، عمل جراحی یا ترکیبی از چند درمان باشد.

در برخی موارد، ممکن است بدون نیاز به درمان خاصی، این وضعیت بهبود یابد. به همین دلیل، پزشکان انجام عمل جراحی فلج تارهای صوتی را برای حداقل یکسال به تعویق می‌اندازند.

با این حال، اغلب درمان جراحی به همراه تزریق بالک که حاوی مواد کلاژن است، ظرف مدت سه ماه نخست از دست دادن صدا توصیه می‌شود. در مدت زمان انتظار برای عمل جراحی، ممکن است پزشک جهت کمک به بکارگیری صحیح صدایتان، صوت درمانی را نیز توصیه کند.

صوت درمانی

جلسات صوت درمانی شامل تمرین‌ها و سایر فعالیت‌ها جهت تقویت تارهای صوتی، بهبود کنترل تنفس حین صحبت کردن، پیشگیری از تنش های غیرطبیعی در عضلات اطراف تارهای صوتی فلج شده و محافظت از راه هوایی حین بلع می‌باشد. گاهی اوقات ممکن است صوت درمانی تنهای درمان مورد نیاز باشد و به تزریق بالک یا تغییر موقعیت نیازی نباشد.

جراحی

چنانچه علائم فلج تارهای صوتی، خودبخود بهبود نیابد، جهت بهبود توانایی گفتاری و بلع به درمان‌های جراحی نیاز است.

گزینه‌های جراحی عبارتند از:

• تزریق بالک
• ایمپلنت‌های سازه‌ای
• تغییر موقعیت تارهای صوتی
• جایگزینی عصب آسیب دیده
• تراکئوتومی (باز کردن نای)