دربیماری گفتار فلجی (دیس آرتری)، عضلات مورد استفاده برای حرف زدن ضعیف شده و کنترل آن‌ها مشکل می‌شود. نشانه‌ی اصلی آن، لکنت زبان یا آهسته صحبت کردن است. درمان این بیماری به‌طور مستقیم بر درمان علت اصلی بیماری تمرکز دارد که ممکن‌است با درمان آن، حرف زدن بهتر شود. بیمار برای بهترحرف زدن، تحت گفتاردرمانی قرار می‌گیرد. برای درمان گفتار فلجی که در اثر مصرف دارو ایجاد شده است، تغییردارو یا قطع مصرف دارو کمک کننده است.

علائم و نشانه‌ها

علائم و نشانه‌های این بیماری متفاوت‌اند و بستگی به علت اصلی ایجاد این بیماری دارد. بیماران دارای علائم زیر هستند:

• لکنت زبان دارند.
• درصحبت کردن کند هستند.
• در بلند صحبت کردن ناتوان هستند. این بیماران نجوا می‌کنند.
• وقتی سریع حرف می‌زنند، فهم آن برای ما مشکل است.
• صدای تو دماغی، همراه با خس خس و خسته دارند.
• آهنگ غیرعادی در حرف زدن دارند.
• یکنواخت صحبت می‌کنند.
• مشکل در حرکت دادن زبان یا عضلات صورت دارند.

علل شایع

در این بیماری، ممکن‌است حرکت عضلات دهان، صورت یا قسمت‌هایی از دستگاه تنفسی فوقانی (بینی و دهان) که کنترل‌کننده‌ی گفتار هستند، با مشکل مواجه شوند. بیماری‌های زیادی وجود دارند که ممکن‌است باعث گفتار فلجی (دیس آرتری) شوند مانند پارکینسون، ام.اس، بیماری‌های مغزی مانند تومور، فلج وسکته مغزی و همچنین مصرف بعضی از داروها مانند داروهای مخدر یا بعضی از مسکن‌ها.

عوارض احتمالی

این بیماری موجب مشکلات ارتباطی می‌شود مانند:

• مشکلات اجتماعی: مشکلات ارتباطی ممکن‌است بر روابط بین خانواده‌ها و دوستان اثر بگذارد و موقعیت اجتماعی فرد را دچارمشکل کنند.
• افسردگی: بیمارمبتلا به این بیماری ازاجتماع دور شده و افسرده می‌شود.

تشخیص

متخصص گفتاردرمانی نحوه‌ی حرف زدن بیمار را بررسی می‌کند. این‌کار می‌تواند به متخصص مغز و اعصاب کمک کند تا دلیل اصلی بیماری را پیدا کند.

علاوه بر معاینه‌ی جسمی، ممکن‌است از روش‌های تشخیصی زیر هم استفاده شود:

• روش‌های تصویربرداری

با استفاده از روش‌هایی مانند ام.آر.آی(MRI) یا سی.تی.اسکن، تصاویر دقیقی را از مغز، سر و گردن تهیه می‌کنند که در تعیین علت اصلی این بیماری مؤثر است.

• بررسی دستگاه عصبی بدن و مغز

این معاینات می‌توانند منشأ بروز علائم را مشخص کنند. یک نوارمغز (ایی.ایی.جی)، فعالیت الکتریکی مغز را اندازه‌گیری کرده و قدرت و سرعت انتقال پیام‌ها را از عصب به عضله تعیین می‌کند.

• آزمایش خون و ادرار

این آزمایش‌ها به تشخیص وجود بیماری‌های عفونی یا التهابی که باعث گفتار فلجی می‌شوند، کمک می‌کند.

• نمونه‌برداری از نخاع

در این روش، پزشک یک سوزن را وارد کمر کرده و نمونه‌ای از مایع بین نخاع را برای معاینه خارج می‌کند و به آزمایشگاه می‌فرستد. این‌کار در تشخیص عفونت‌های شدید، مشکلات سیستم عصبی مرکزی و سرطان‌های مغز یا ستون فقرات به پزشک کمک می‌کند.

• نمونه‌برداری از مغز

اگر پزشک به تومور مغزی مشکوک باشد، ممکن‌است بخشی از بافت مغز را برای آزمایش برداشته و به آزمایشگاه بفرستد.

• بررسی وضعیت عصبی روانی

در این روش مهارت‌های فکری، توانایی فهم گفتار، توانایی در فهم خواندن و نوشتن و سایر مهارت‌های بیمار مورد بررسی قرار می‌گیرد. این بیماری بر مهارت‌های نوشتن و فهمیدن اثری ندارد.

درمان

درمان این بیماری به عامل و شدت علائم و نوع فلج ایجاد شده بستگی دارد. پزشک تا حد امکان، علت اصلی آن‌را درمان می‌کند. درصورت مصرف هرگونه داروی خاص، به پزشک اطلاع دهید.

گفتاردرمانی

بیماران باید برای بهبود وضعیت گفتاری خود، تحت گفتاردرمانی قرار بگیرند. هدف متخصص گفتاردرمانی تنظیم سرعت حرف زدن بیمار، تقویت عضلات صورت، بهبود وضعیت تنفسی و در نتیجه بهبود برقراری ارتباط بیمار با دیگران است.