آنژیوپاتی آمیلوئید مغزی بیماری است که در آن پروتئین‌هایی به نام آمیلوئید بتا، روی دیواره‌های شریان‌های مغز تجمع پیدا می‌کنند.

این اختلال به عنوان یکی از نشانه‌های ساختاری بیماری آلزایمر شناخته شده است، اما اغلب در مغز بیماران سالمندی که دستگاه عصبی سالمی دارند نیز یافت شده است. بیماری اغلب بدون علامت است اما ممکن است منجر به زوال عقل، خونریزی داخل جمجمه یا واکنش‌های عصبی موقتی شود.

علائم و نشانه‌ها

بیماری می‌تواند باعث خونریزی مغز شود. خونریزی اغلب در قسمت‌های بیرونی مغز (قشر مغز) رخ می‌دهد (نه در قسمت‌های عمقی). علائم زمانی بروز می‌کنند که خونریزی به بافت‌های مغز آسیب برساند. برخی از افراد در به خاطر سپاری و حافظه مشکل دارند. وقتی سی تی اسکن برای این افراد انجام می‌شود، نشانه‌هایی از وجود خونریزی در مغز دیده می‌شود که ممکن است خود آن افراد متوجه آن نباشند. اگر خونریزی زیاد باشد، علائمی فوری و مشابه سکته مغزی بروز می‌کنند. این علائم عبارتند از:

• خواب آلودگی
• سردرد (معمولا در قسمت خاصی از سر)
• تغییراتی در سیستم عصبی که ممکن است ناگهان شروع شود از جمله: گیجی، هذیان، دوبینی، کاهش بینایی، تغییرات حسی، مشکلات گفتاری، ضعف یا فلج
• تشنج
• کما (به ندرت)
• استفراغ

اگر خونریزی شدید یا گسترده نباشد، علائم می‌توانند شامل موارد زیر باشند:

• سردردهایی که مداوم نیستند
• از دست دادن عملکرد ذهنی (زوال عقل)
• ضعف یا احساسات غیرمعمول که مداوم نیستند و در قسمت‌های کمتری از بدن بروز پیدا می‌کنند.
• تشنج

علل شایع

افراد مبتلا به این بیماری دارای ذخایر پروتئین آمیلوئیدی در دیواره‌های رگ‌های خونی مغز هستند. این پروتئین معمولا جای دیگری در بدن ذخیره نمی‌شود.

عامل اصلی ابتلا به این بیماری، افزایش سن است و اغلب در افراد بالای 55 سال دیده می‌شود وگاهی ابتلا به آن به واسطه ارثی بودن در خانواده است.

عوارض احتمالی

از عوارض بیماری می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• زوال عقل
• تجمع مایع در سر (به ندرت)
• تشنج
• خونریزی مکرر در مغز

تشخیص

تشخیص قطعی بیماری نیازمند بررسی پاتولوژیک بافت مغزی است. در کالبد شکافی، آمیلوئید بیشتر در شریان‌های کوچک/متوسط و مویرگ‌های مناطق قشری مغز یافت می‌شود. با این حال، نمونه برداری از مغز خطر ابتلا به خونریزی، به ویژه در افرادی که در معرض خطر خونریزی (مانند افراد سالخورده) و یا در روند درمان ضد انعقاد هستند، افزایش می‌دهد. بنابراین، معیارهای تشخیصی بالینی که امکان تشخیص بدون نیاز به نمونه برداری از بافت را تسهیل می‌کنند، بسیار مهم است.

درمان

تا به حال درمان شناخته شده‌ی موثری برای این بیماری ارائه نشده است. هدف، رفع علائم است. در بعضی موارد، جلسات توانبخشی برای ضعف در فرد بیمار موردنیاز است. که می‌تواند شامل فیزیوتراپی، کاردرمانی و یا گفتاردرمانی باشد.

گاهی اوقات، دارودرمانی به بهبود حافظه کمک می‌کند (مشابه داروهایی که افراد مبتلا به بیماری آلزایمر استفاده می‌شوند). تشنج نیز با کمک داروهای ضد تشنج درمان می‌شود.