آرتروز مهره‌های گردن یک اصطلاح عمومی‌ برای سایش و پارگی دیسک‌های بین مهره‌های گردن است که معمولاً بر اثر افزایش سن ایجاد می‌شود. به مرور زمان دیسک‌های بین مهره‌ای آب خود را از دست می‌دهند و خشک و کوچک می‌شوند و علائم آرتروز استخوان به وجود می‌آید، که از این علائم می‌توان به انحراف استخوان‌ها، ایجاد برجستگی‌های استخوانی در لبه مهره‌ها اشاره کرد.

آرتروز گردن یک بیماری بسیار شایع است و با افزایش سن بدتر می‌شود. اکثر افراد با وجود مبتلا بودن به آرتروز گردن، علائمی ‌مانند درد را احساس نمی‌کنند.

علائم و نشانه‌ها

در اکثر افراد آرتروز گردن هیچ علائمی ‌ندارد. علائم این بیماری شامل درد و سفتی گردن است.

گاهی، آرتروزگردن باعث تنگی فضای بین مهره‌های ستون فقرات و کانال‌های عصبی نخاع می‌شود. اگر نخاع و کانال‌های عصبی در اثر تنگی کانال، بین‌ مهره‌ها گیر کنند، ممکن ‌است علائم زیر به‌وجود آیند:

• بی‌حسی و ضعف در بازوها، دستان یا پاها

• عدم هماهنگی و اختلال در راه رفتن
• از دست دادن کنترل مثانه و یا روده

علل شایع

با افزایش سن، استخوان‌ها و غضروف‌های مهره‌های کمر و گردن دچارساییدگی شده و پاره می‌شوند. موارد زیر از علل ایجاد آرتروز گردن است:

 

• خشکی دیسک‌ها

دیسک‌ها بین مهره‌های ستون فقرات قرار دارند. با رسیدن سن به ۴۰ سالگی، دیسک اکثر افراد شروع به خشک شدن و کوچک شدن می‌کند، که باعث می‌شود استخوان مهره‌ها با هم تماس پیدا کنند.

• بیرون‌زدگی دیسک‌ها

افزایش سن می‌تواند سطح خارجی دیسک‌های ستون فقرات را تحت‌تأثیر قرار دهد و باعث ترک‌هایی در مهره‌ها شده و منجر به بیرون زدگی دیسک می‌شود. این اتفاق گاهی می‌تواند بر روی نخاع یا کانال‌های عصبی فشار وارد کند.

• لبه‌دارشدن استخوان‌ها

از بین رفتن دیسک بین مهره‌ها اغلب باعث می‌شود تا ستون فقرات، مقداری استخوان به منظور تقویت ستون فقرات، تولید کند. این استخوان‌ها به صورت تیز و لبه‌دار بوده و گاهی می‌توانند به ستون فقرات و ریشه‌های عصبی آسیب برسانند.

• سفتی رباط‌ها

رباط‌ها، طناب‌هایی هستند که استخوان‌ها را به هم متصل می‌کنند. رباط‌های نخاعی ممکن‌ است با افزایش سن، سفت شده و انعطاف‌پذیری گردن را کاهش دهند.

عوامل تشدید کننده خطر

این عوامل شامل:

• سن

این بیماری یکی از مشکلات طبیعی افزایش سن است.

• شغل و حرفه

کارهایی که فشار زیادی را به گردن وارد می‌کنند.

• آسیب به مهره‌های گردن

آسیب‌هایی که در گذشته به گردن وارد شده است، خطر ابتلا به آرتروزگردن را افزایش می‌دهد.

• ارث یا ژنتیک

برخی افراد، به صورت خانوادگی دچار تغییرات دیسک بین مهره‌ها می‌شوند.

• سیگار

سیگار با افزایش درد گردن در ارتباط است.

عوارض احتمالی

مشکلات ناشی از این بیماری می‌توانند دائمی ‌باشند. که شامل:

• تنگی کانال نخاعی

این وضعیت ناشی از باریک شدن کانالی است که اعصاب نخاعی از آن عبور می‌کنند. علائم آن شامل درد در ناحیه گردن یا کمر است که ممکن ‌است در ساق پا گسترش یابد، مشکلات پا و بی‌حسی یا ضعف از جمله علائم این بیماری است.

• فشرده شدن نخاع

این عارضه شامل فشرده شدن نخاع است. علائم آن نیز درد و بی‌حسی در اندام‌ها، از بین رفتن هماهنگی دست‌ها، عدم تعادل و مشکل در راه رفتن و در مراحل بعدی مشکلات کنترل مثانه است.

• انحراف ستون فقرات

تشخیص

پزشک احتمالاً با یک معاینه‌ی جسمی‌ اقدام به تشخیص بیماری می‌کند. این معاینه شامل:

• بررسی وضعیت حرکتی گردن بیمار
• معاینه‌ی قدرت عضلات گردن به منظور پی بردن به این‌که آیا فشار بر روی اعصاب نخاعی است یا بر روی ستون مهره‌ها.
• مشاهده‌ی نحوه‌ی راه رفتن بیمار برای تشخیص اختلالات حرکتی

پزشک همچنین ممکن است به منظور تشخیص این بیماری از روش‌های زیر کمک بگیرد:

• تصویربرداری

روش‌های تصویر برداری، اطلاعات دقیقی برای تشخیص و درمان در اختیار پزشک قرار می‌دهند. این روش‌ها عبارتند از:

• • تصویربرداری با اشعه‌ی ایکس

این روش می‌تواند اختلالاتی از جمله تیز شدن سراستخوان‌ها را که نشان‌دهنده‌ی آرتروز گردن است، نشان دهد. این روش همچنین می‌تواند علل اصلی درد گردن و سفتی گردن را نشان دهد. مانند تومورها، عفونت‌ها یا شکستگی‌ها.

• • سی.تی.اسکن

در این روش تصاویری با جزئیات زیاد از استخوان‌ها تهیه می‌شود.

• • ام.آر.آی

نواحی مورد نیاز به درمان و اعصاب تحت فشار توسط این روش شناسایی می‌شود.

• • تصویربرداری از نخاع (میلوگرافی)

ماده رنگی مخصوصی درون مایع مغزی نخاعی تزریق شده و تصاویر دقیق‌تری به وسیله‌ی اشعه‌ی ایکس یا سی.تی.اسکن گرفته می‌شود.

• معاینه فعالیت عصب

پزشک ممکن ‌است این معاینه را برای تعیین درستی انتقال پیام‌های عصبی به عضلات انجام دهد. این معاینه‌ها عبارتند از:

• • گرفتن نوار عضله (الکترومیوگرافی یا ایی.ایی.جی)

در این روش فعالیت الکتریکی عضله در زمان‌های انقباض (سفت شدن) و استراحت عضله (شل شدن)، اندازه‌گیری می‌شود.

• • بررسی مسیر هدایت عصبی

سیم‌هایی با جریان کم الکتریسیته (الکترودها) روی پوست گردن قرارداده می‌شود. با آن الکترود‌ها، یک شوک الکتریکی کوچک به عضله وارد کرده تا اندازه‌ی قدرت و سرعت انتقال پیام‌های عصبی مشخص شود.

درمان

درمان این بیماری به شدت علائم و نشانه‌های آن بستگی دارد. هدف از درمان، کاهش درد و کمک به انجام فعالیت‌های جسمی ‌و همچنین جلوگیری از آسیب‌های دائمی‌ به نخاع و اعصاب است.

• داروها

اگر داروهای بدون نیاز به نسخه در کاهش درد مؤثر نبودند، پزشک ممکن ‌است داروهای زیر را تجویز کند:

• داروهای غیراستروئیدی ضدالتهابی (داروهای ضد درد غیرکورتونی)

اگرچه این داروها بدون نیاز به نسخه به بیمار داده می‌شود، اما ممکن ‌است نیاز به داروهای قوی‌تری برای تسکین درد و التهاب باشد که دراین‌صورت نیازمند دستور پزشک است.

• کورتیکواستروئیدها (کورتون)

استفاده از این داروها باعث تسکین درد بیمار در مدت کوتاهی می‌شود.

• داروهای ضدتشنج

برخی از داروهای ضدتشنج می‌توانند درد اعصاب آسیب دیده را ازبین ببرند.

• داروهای ضدافسردگی

استفاده از این داروها می‌تواند در کاهش درد گردن کمک‌کننده باشد.

• جراحی

اگر درمان‌های گفته شده تأثیری درکاهش علائم بیمار نداشته باشد یا علائمی‌ مانند ضعف دست‌ها یا پاها بدتر شود، ممکن ‌است روش جراحی پیشنهاد شود.

جراحی ممکن ‌است شامل:

• خارج کردن دیسک بیرون‌زده یا استخوان تیزشده
• خارج کردن بخشی از مهره‌ها
• جوش دادن بخشی از مهره‌های گردن با استفاده از پیوند یا ابزارهای دیگر